На думку Лебедзева, машына прапаганды неверагодна перабольшыла значэнне абароны бітвы за Брэсцкую крэпасць. Апроч таго, ён нагадвае, што Брэст не горад-герой, а крэпасць-герой. «Таму што горад Брэст – не герой, а баязлівец, калі раздаваць ацэнкі», - піша блогер,
аргументуючы гэта тым, простае насельніцтва (у адрозненне ад вайскоўцаў з сем’ямі) не збіралася абараняць Савецкі Саюз і пакінула горад. «Сёння, калі былыя КДБшнікі вучаць рускіх людзей верыць у бога, асабліва важна нагадаць, што трэба аддзяляць мух ад катлет. Асобна — подзвіг людзей, асобна — якасць помніка.
Помнікі Вялікай айчыннай вайне безгустоўней адзін аднаго. Плошчы, аформленыя вечным агнём — апафеоз брэжнеўскай школы архітэктурна-горадабудаўнічай дэградацыі і непрафесіяналізму. Стэлы, што стаяць у кожным раёне, жудасныя. Самае галоўнае, што стэла са звычайнага бетону тут жа становіцца святой — яе нельга ні зачапіць, ні знесці. Хоць па сутнасці яна — кавалак бяздушнага кан'юнктурнага лайна.
Але ўсе баяцца пра гэта сказаць услых, таму што «нашы дзяды ваявалі за нас». Мой дзед ваяваў за тое, каб не было вайны, а не за тое, каб пры выглядзе выродлівага помніка я падаў на калені і плакаў. І я пра гэта заўсёды памятаю», — падсумоўвае ён.
| 
